Op vrijdag 12 december brengt het Den Hoogen Pad de muziekvoorstelling Hommage aan Yasmine. Drie sterke vrouwen, Evi Hanssen, Andrea Croonenberghs en Amaryllis Temmerman, delen samen een liefde voor Yasmine en haar repertoire. We spraken met hen over de voorstelling, hun persoonlijke band met haar muziek en wat het publiek mag verwachten.
Wat sprak jullie het meest aan in Yasmine en haar muziek dat jullie graag wilden brengen?
Amaryllis: “Bij Yasmine voelde je altijd een eerlijkheid en puurheid. Ze zong zonder afstand: stoer en tegelijk kwetsbaar. Dat raakt me nog altijd. Ik voel ook een muzikale verwantschap met haar; misschien omdat we allebei bewust voor het Nederlands kozen. Sommige nummers liggen zo dicht bij mijn eigen werk dat het lijkt alsof we uit hetzelfde verhaal zingen.”
Andrea: “Ik heb tijdens het voorbereiden ook nummers ontdekt die ik nog niet of vaag kende, en waar ik echt van ben gaan houden. ‘Vingers op mijn huid’, zo sensueel. ‘Vrije Val’, poëtisch. ‘Mooi’, bijna apocalyptisch. Haar repertoire is zó gevarieerd.”
Evi: “En die veelzijdigheid, als vrouw én als artiest, willen wij tonen. Yasmine was niet alleen gevoelig of ernstig, maar ook licht, speels, vol levenslust.”
Welke uitdaging of welk hoogtepunt blijft jullie het meest bij uit de voorbereidingen?
Evi: “Vanaf de eerste repetitie voelden we: dit wordt iets bijzonders. De band, onder leiding van Jo Mahieu, ving ons volledig op. Hij liet ons vrij in de keuzes en maakte vervolgens arrangementen die perfect bij ons pasten.”
Andrea: “We zingen veel in harmonie, en daar hou ik enorm van. Die ‘stemmetjes’ zoeken, laten samenvallen… Dat is echt genieten. Mensen vertellen ons vaak dat onze drie stemmen zo mooi blenden.”
Amaryllis: “De grootste uitdaging was de balans tussen respect en vernieuwing. We wilden haar muziek eren, maar er ook iets van onszelf in leggen. En we wilden vermijden dat het te zwaar werd. Iedereen kent het tragische einde van haar verhaal. Onze focus ligt op haar muziek, op haar kracht.”
Is er een moment in de show waar jullie telkens extra naar uitkijken?
Amaryllis: “We brengen een Leonard Cohen-cover die Yasmine zelf op een ironische manier vertaalde: ‘Ik ben je man’. Wij zingen ‘Wij zijn je man’. Het is een kleine knipoog, maar het werkt élke keer.”
Evi: “De momenten waarop het publiek meezingt (zeker bij ‘Dans Me’) zijn magisch. Dan voel je echte verbinding.”
Andrea: “Ik kijk erg uit naar een paar intieme momenten, zoals de uitgeklede versie van ‘Diep in Mij’, of de prachtige bewerking van ‘Porselein’. En natuurlijk ‘Heb het leven lief’, een nummer dat altijd binnenkomt.”
Zijn er persoonlijke herinneringen of anekdotes die jullie met Yasmine of haar repertoire verbinden?
Amaryllis: “Ik heb Yasmine nooit persoonlijk gekend, maar haar muziek voelde altijd dichtbij. Voor velen in ons team was ze de vrouw die ze op tv zagen terwijl ze opgroeiden, of de stem die meereed tijdens autoritten en late avonden. Iedereen heeft wel een lied van haar dat op het juiste moment binnenkwam.”
Andrea: “Ik herinner me dat ze met haar Cohen-plaat het gevoel had dat ze haar zangcarrière een nieuwe richting had gegeven. Ze wilde weg van sommige oudere nummers. Wij hebben geprobeerd om heel breed te gaan, van haar beginjaren tot ‘Licht Ontvlambaar’, dat dan weer heel ver van dat oude werk stond.”
Wat hopen jullie dat het publiek mee naar huis neemt?
Evi: “Een warm gevoel, een lach en een traan.”
Amaryllis: “Dat ze naar buiten gaan met iets zachts en puurs. Misschien een herinnering die weer openplooit, een nummer dat ze herontdekken, of gewoon dat gevoel dat muziek soms zegt wat wij zelf niet durven uitspreken.”
Andrea: “Onze voorstelling is positief, levendig en soms uitbundig. We willen haar repertoire en haar nagedachtenis vieren. Als mensen dat voelen, zijn wij tevreden.”
